به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»، استاد قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه ها ی آیه یازدهم سوره بقره پرداخته است.
وَ إِذا قيلَ لَهُمْ لا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ قالُوا إِنَّما نَحْنُ مُصْلِحُونَ (بقره 11)
«أَلا إِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَ لكِنْ لا يَشْعُرُونَ» (12)
چاپلوسی، ریاکاری و دورویی جامعه را به فساد می کشاند. ازآنجاکه منافق، خود اهل عمل به دستورات دینی نیست، می خواهد دیگر مؤمنان نیز همانند او باشند؛ لذا دائماً با مسخره کردنِ دستورات خدا، مردم را در ادای وظایفشان، سست یا به آن وظایف بی اعتنا می کند.
قرآن نمونه هایی از این رفتار زشت منافقان را در سوره های توبه و منافقین بیان می فرماید که چگونه به هنگام جهاد با دشمنان اسلام، از جنگ فرار می کردند و باعث تضعیف روحیۀ مجاهدان می شدند. یا در هنگام انفاق و کمک های مالی، مؤمنان را مسخره می کردند و می گفتند که این مقدارِ کم، چه ارزشی دارد.
با آنکه نفاق منشأ همه گونه فساد در جامعه است، منافق که از دیدن حقایق کور شده است، فسادِ خود را اصلاح می پندارد. زیرا درنظر او، کاری همچون سازش با دشمن، به صلاح جامعه است، پس باید جلوی جنگ و پیامدهای آن گرفته شود؛ گرچه این کار سبب تضعیف دین و مؤمنان گردد!
از اين آيه مى آموزيم:
* آثار نفاق، فقط فردی نيست، بلكه جامعه را نيز به‌‌فساد می‌كشاند.
* از نشانه‌های نفاق، خودستايی و خودبرتربينی است. منافقان می‌گويند: فقط ما اهل صلاح و اصلاح هستيم، نه ديگران.
* اگر نفاق در دل رسوخ كند، درك و شعور صحيح را از انسان می‌گيرد و باعث می‌شود او حقايق را وارونه ببيند.
*مؤمنان بايد شعارهای زيبا، اما توخالی منافقان را بشناسند تا فريب نخورند.
